Στην Ελλάδα της κρίσης ένας από τους τομείς που έχει πληγεί καίρια είναι η υγεία. Όλοι μιλάμε για τις ελλείψεις σε ιατρονοσηλευτικό  προσωπικό, δομές και υλικά που κάνουν την καθημερινή άσκηση της ιατρικής στα δημόσια νοσοκομεία, εξαιρετικά δύσκολη για τους επαγγελματίες υγείας και βεβαίως για τους έχοντες ανάγκη για περίθαλψη, πολίτες!

Οι ανάγκες αυτές γίνονται ακόμη μεγαλύτερες όταν μιλάμε για την περίθαλψη μικρών ασθενών, των παιδιών δηλαδή.

Οι εξαιρετικά δύσκολες έως και τραγικές ορισμένες φορές, συνθήκες, που επικρατούν στα κρατικά νοσοκομεία εξαναγκάζουν πολλές φορές τους γονείς να καταφεύγουν σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, ακόμη και αν δεν διαθέτουν ιδιωτικά ασφαλιστήρια υγείας! Στην πλειονότητα τους όμως, τα νοσηλευόμενα παιδιά, διαθέτουν ιδιωτική ασφάλιση, δυνατότητα που φροντίζουν οι γονείς, στην Ελλάδα της κρίσης, να τους εξασφαλίσουν, όχι από πολυτέλεια, αλλά από την ανάγκη να τους παρέχουν τις στοιχειώδεις αξιοπρεπείς συνθήκες περίθαλψης!

Δουλεύοντας παράλληλα και σε ιδιωτικό παιδιατρικό νοσοκομείο, διαπιστώνω πολλές φορές το εξής παράδοξο: κάποιοι γονείς καταφεύγουν σε ιδιωτικά ασφαλιστήρια είτε επειδή είναι οικονομικότερααπό τις δαπάνες της κρατικής ασφάλισης, είτε γιατί δεν έχουν δυνατότητα κρατικής ασφάλισης οι ίδιοι οι γονείς και κατ’ επέκταση και τα παιδιά τους!

Από την άλλη στα πλαίσια των νέων αναγκών  που η κρίση δημιούργησε, τα ιδιωτικά θεραπευτήρια που νοσηλεύουν παιδιά, φαίνεται να βρίσκονται σε ανθηρή κατάσταση από πλευράς πληρότητας σε σχέση με τα ιδιωτικά θεραπευτήρια των ενηλίκων.

Ο λόγος είναι προφανής! Το κόστος της ιδιωτικής ασφάλισης για τους ενήλικες είναι απαγορευτικό σε σχέση με τα πολύ προσιτά οικονομικά πακέτα ιδιωτικής ασφάλισης των παιδιών από τις ασφαλιστικές εταιρείες, και βέβαια εάν και εφόσον υπάρχει τέτοια δυνατότητα σε μια οικογένεια, η προτεραιότητα αφορά πάντα στα παιδιά!

Από την άλλη τα ιδιωτικά παιδιατρικά θεραπευτήρια για λόγους προσαρμογής στην κρίση, αλλά και για λόγους ανταγωνισμού της αγοράς, έχουν προσαρμόσει αρκετά τα κόστη τους και έχουν αυξήσει τις δωρεάν παροχές σε σχέση με παλιότερες εποχές.

Το κύριο κίνητρο του κάθε γονιού που απευθύνεται στην ιδιωτική υγεία είναι κυρίως οι καλύτερες συνθήκες περίθαλψης, σε σχέση με τα δημόσια νοσοκομεία. Όμως, δεν είναι λίγες οι φορές που ο γονιός βρίσκεται να απαιτεί, συνθήκες πολυτελείας, ξεχνώντας ότι οι εποχές πια, έχουν διαφοροποιηθεί σε σχέση με παλιότερες. Αγνοεί πολλές καταστάσεις, που ισχύουν παντού στον ιδιωτικό τομέα, όπως πχ ότι:

  • Στα ιδιωτικά θεραπευτήρια, στην Ελλάδα της κρίσης, εργάζεται νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό με τις ελάχιστες νόμιμες αμοιβές, που ο φόβος της απόλυσης και της ανεργίας,  τους κάνει να υπερβαίνουν καθημερινά τις συμβατικές τους υποχρεώσεις.
  •  Οι γιατροί που παρέχουν τις κυριότερες ίσως υπηρεσίες,  αμείβονται πλέον σήμερα  με ελάχιστες αμοιβές και κατ’ επέκταση η ποιότητα της υπηρεσίας τους συντηρείται, εν προκειμένω για τους Παιδίατρους, κυρίως από την ευσυνειδησία και την αγάπη τους για τα παιδιά. Έτσι πρέπει να είναι όμως;
  • Μέρος των νοσηλίων καλύπτεται, λόγω συμβάσεων, από τον ΕΟΠΥΥ, που ουσιαστικά αποδίδονται πολύ καθυστερημένα στα θεραπευτήρια, δημιουργώντας οικονομική, περαιτέρω, δυσπραγία.

Στην ουσία, σήμερα, στα παιδιατρικά ιδιωτικά θεραπευτήρια, τη θέση της πολυτέλειας που ήταν το ζητούμενο κάποτε, έχει πάρει η στοιχειώδης παροχή αξιοπρεπών συνθηκών νοσηλείας, που στερεί το δημόσιο νοσοκομείο!

Υπό μια έννοια, τα ιδιωτικά θεραπευτήρια δεν λειτουργούν μόνο σαν κερδοφόρες επιχειρήσεις όπως πιστεύουμε, αλλά, προσφέρουν, μέσα από την λειτουργία της επιχείρησης ορθά ή παράδοξα, όσο και αυτό ακούγεται υπερβολικό,  αυτό που δεν μπορούν να έχουν πια οι γονείς στα δημόσια νοσοκομεία, με τρόπο όμως οικονομικά προσιτό.

Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό όλο αυτό που συμβαίνει…

Το αυτονόητο λέει πως τα κρατικά νοσοκομεία θα έπρεπε να εξασφαλίζουν τα στοιχειώδη… Δεν συμβαίνει όμως, δυστυχώς…!

—

* Το κείμενο της Παιδίατρου Άννα Παρδάλη δημοσιεύτηκε στο we24.gr